وَإِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِدًا أَوْ قَائِمًا فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنَا إِلَىٰ ضُرٍّ مَسَّهُ ۚ کَذَٰلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ
چون به انسان آسیب [و سیه روزی] رسد، ما را به حال خوابیده و نشسته و ایستاده به یاری می خواند، ولی زمانی که آسیب [و سیه روزی] اش را برطرف کنیم، چنان [به راه ناسپاسی و گردن کشی] می رود که گویی هرگز ما را برای [برطرف کردن] آسیب و سیه روزی که به او رسیده بود [به یاری] نخوانده! این گونه برای متجاوزان اعمالی که همواره انجام می دادند زیبا جلوه داده شده [که زشتی آن را نمی فهمند]
